21 maart is de dag tegen racisme. Racisme kan op allerlei manieren worden geuit. Het discrimineren van mensen bij aanwerving op basis van cultuur, geloof en/of afkomst is zeker één van de ergste vormen. En het gebeurt nog dagelijks. Maar mensen willen werken, willen hun droom waarmaken en willen een betere toekomst voor hun kinderen.

Om aan te tonen hoe schrijnend de situatie soms kan zijn, hebben we een waargebeurd verhaal vastgelegd in het volgende artikel:

 Arm België-Arm Vlaanderen?

Het wordt snel gezegd:' Vreemdelingen zoeken geen werk, weigeren de taal te leren, passen zich niet aan.' Ze hebben het met andere woorden aan zichzelf te wijten dat de arbeidsmarkt voor hen gesloten blijft. Of het nu allochtonen, excuseer mij voor dit schunnig taalgebruik, van de eerste, dan wel van de tweede of van de derde generatie zijn, het maakt geen verschil. Profiteurs zijn het, die worden betaald door de hard en eerlijk werkende Vlaming. Lang leve het zwartwerk.

Klopt dit wel? Is het echt zo dat er mensen zijn die het vooruitzicht van een beter loon en verbeterde leef ?en werkomstandigheden bewust naast zich neerleggen uit, ja uit wat?

Misschien kan het onderstaande verhaal enig licht op de zaak werpen en de perceptie wat ontkrachten.

Gezin met twee kinderen van de derde generatie 'gastarbeiders'. Ze hebben het niet te breed, ook al werken ze beiden. De vrouw, die we voor het gemak Rani noemen, werkt als poetsvrouw via het dienstencheque- systeem. Rani spreekt perfect Nederlands, gemiddeld genomen zelfs beter dan sommige van haar Vlaamse landgenoten. Ze draagt in de omgang met haar vriendinnen een hoofddoek, maar doet dat niet als ze werkt. Rani mocht vroeger niet verder studeren van haar ouders, al had ze daar de capaciteiten voor. Ze heeft zich voorgenomen dat dit  het laatste is wat ze haar kinderen wil ontnemen. Zij moeten wel de kans krijgen die zij zelf door de tijdsgeest van weleer niet heeft gekregen.

Rani heeft een droom. Een droom die je van een vrouw met  haar achtergrond niet zou verwachten. Vreemd, waarom mogen we dat niet verwachten?

Haar droom bestaat erin om autorijles te geven. Ze begint een opleiding via het avondonderwijs. De theoretische lessen vormen geen probleem, maar het vak  auto-mechanica wil maar niet lukken.  Maar Rani zet door en wil alsnog slagen voor dit vak. Maar onze maatschappij heeft hier anders over beslist.

Ondanks het feit dat ze nog niet geslaagd is in dit examen, krijgt  ze toch de vraag van Syntra om al naar een stageplaats  te zoeken. Vol goede moed begint ze er aan! Ze schuimt veertien autorijlesscholen in de buurt af. Bij allen vangt ze bot. De ondertoon is duidelijk: U bent van vreemde origine en voldoet daarom niet. Het kan natuurlijk maar een gevoel zijn. Bij één sollicitatiegesprek echter wordt niet flauw gedaan over de ware reden. De bediende is eerlijk en open: "Mijn baas neemt geen mensen aan van vreemde origine. Ge zult het moeilijk hebben om werk te vinden in deze branche met jouw achtergrond".

Ze heeft haar droom begraven. De teleurstelling in onze maatschappij is enorm, een depressie loerde om de hoek.

Ze laat Syntra weten wat haar is overkomen. De woordvoerder is formeel. Syntra  verzorgt de opleidingen. Verder niets. Daarmee houdt het op.

Wat baat het mensen te verplichten hun Nederlands bij te spijkeren? Wat baat het deze burgers aan te moedigen te gaan solliciteren? Wat baat een onderwijshervorming in feite (deze zou in grote mate toch gericht zijn op deze groep mensen)?

Wie kan het deze mensen kwalijk nemen om zich over te geven na een twintigste of de vijftigste  procedure en de twintigste of de vijftigste teleurstelling, Kan men zich überhaupt voorstellen dat iemand zich deze vernedering, want dat is het, telkens opnieuw laat ondergaan?

Zou het toch waar zijn wat schrijfster Chika Unigwe zei in een interview in Knack: "België is een structureel  racistisch land".

Laten we er in ieder geval voor zorgen dat dergelijke praktijken zich in de toekomst niet meer kunnen voordoen in onze maatschappij. Dat is een verantwoordelijkheid van ons allen.

(Zeker ook het lezen waard: Een kleurenblind tewerkstellingsbeleid is blind voor de werkelijkheid en Wie is bang van het R-woord.)